Kolejny tom przygód Felixa Castora już w księgarniach. Każdy, kto trzy lata temu przeczytał "Mojego Własnego Diabła" zakochał się w historiach tego niezwykłego egzorcysty. Nie mogło być inczej. Pierwsza część wciągnęła, kolejne też nie pozwalały o sobie zapomnieć. Mike Carey stworzył Londyn, który kocha się i nienawidzi, którego należy się obawiać, który stał się idealnym miejscem dla wielu demonów. A na drodze owych duchów postawił Castora - zwykłego faceta z fletem. Niby nic, a tak wiele... Piąty tom nosi tytuł "Nazwanie Bestii".

Był "Mój własny diabeł" i "Błędny krąg". Teraz nadszedł czas na "Przebierańców". Oto trzecia część z cyklu o egzorcyście Felixie Castorze (autor do tej pory napisał pięć tomów; kiedy kolejne w Polsce?; niestety nie wiem). Trzecia i kolejna, którą można czytać bez znajomości poprzednich. "Przebierańcy"… Doskonały tytuł i za to ogromne brawa dla tłumaczki Pauliny Braiter (tytuł w oryginale "Dead Men’s Boots").

"Mój własny diabeł"… Każdy ma swojego. Czasami go lubi, czasami boi, czasami nienawidzi, czasami brzydzi. Każdy jednak ma. Książka do zrecenzowania przyszło do nas biała (jeszcze bez gotowej okładki). I niestety to już mnie delikatnie odrzucało. Z wszystkiego, czy jestem, jestem też wzrokowcem. Lubię patrzeć na okładkę, lubię ją dotknąć, delikatnie odgiąć, zajrzeć do środka, przeczytać pierwszą stronę, drugą, trzecią, zabrać się wreszcie za lekturę. Później na moment przerwać, odłożyć książkę i nadal móc, na nią patrzeć. Debiut Mike’a Careya musiałam chować. Biel mnie przerażała i odrzucała.